وجه دىن

آمد آنچه آنست که آید آیه ازین اساس است که اصل اگر الله امام اند ایشان ایشانرا با باز باشد که باطن باید بدان بدو بدین برابر بود به بهر آنکه بهشت بی پدید پس پنج پیش تا تأویل جسمانی چنانکه چون چهار چیزی حجت حد حدود حق خداوند خدای خدایتعالی خلق خویش خویشتن دارد داعی درست دست دعوت دلیل است دو دوازده دور دیگر دین راست راه رسول رکعت روحانی روزه روی زکوة سخن سوره سوی سه شد شریعت شود شهادة ظاهر عالم عقل علم علیه فرمان فریضه قرآن قول قوله تعالى کار کتاب كذا کرد کردن کرده کسی کلیمه کند کنند که اندر که او که این گفت گفتار گوئیم گوید گویم ما مؤمن مثل مر مرتبت مردم مرو مرورا مستجیب معنی میان ناطق نباشد نخ نخ افزوده نفس نماز نه نیز نیست واجب هر که هفت هم همچنانکه همه همی همیگوید یا یاد یعنی یک یکی